Het huis van opa en oma

Vakantie. Het hoogseizoen is weer aangebroken. De caravan van de buren staat voor de deur. Vrienden en familie vetrekken massaal op vakantie. Weg van alles, op naar de zon (of juist niet).

Wij genieten nog een jaartje van het feit dat onze dochter nog niet naar school hoeft. Lekker in het naseizoen op vakantie. Beetje geld overhouden voor andere leuke dingen. Nog iets hebben om naar uit te kijken als iedereen de vakantie alweer bijna vergeten is.

Maar het heeft ook een keerzijde. Soms duurt het wachten op de vakantie lang. Ik hoor het Bert en Ernie nog zingen; wachten duurt lang. Natuurlijk heb ik een leuke baan. Ik werk graag. Maar ben eens eerlijk, uiteindelijk zijn we allemaal liever lui dan moe…toch? Alhoewel, als je nooit werkt, heb je ook nooit vakantie. Dat is dan toch ook weer niks.

Gelukkig werken we allebei. Dus hebben we ook soms vakantie. En als we geen vakantie hebben, doen we gewoon alsof. Zoals dit weekend. Heerlijk gebivakkeerd in het huis van opa en oma. Die er zelf niet waren. We waanden ons in een hotel. Zonder personeel dan wel. Maar met gevulde diepvries. En tuin. En speelgoed. En Netflix.

Helaas zonder parasol, zo ontdekten wij. Wie heeft er nu geen parasol? Maar hé, de schone lakens die we ophingen gaven ook voldoende schaduw. De diepvries werd zonder schroom geplunderd. De hoteleigenaren waren er immers toch niet. Het weer was fantastisch. De eindschoonmaak (niet inbegrepen) deden we met liefde.