Wat een geluk. Prachtig herfstweer. Twee kinderen die zich samen vermaken. Zitten op de grond tussen de dorre bladeren. En verder gewoon even niks. Wat een geluk!
Oké, ik zal eerlijk zijn. Dit tafereeltje duurde maar drie minuten. Maar toch, fijn was het wel!
5.57 uur; de wekker gaat. Het voelt als midden in de nacht. Koud. Donker. Maar alleen nu heb ik de kans om even rustig te douchen. In het donker sluip ik naar de badkamer en graai onderweg een schone onderbroek mee. Ik zet de douche aan. “MAMAAAAA!!!” Shit…
Hoe leer je je kind om lief te hebben? Hoe leer je je kind om niet te oordelen? Hoe leer je je kind om zichzelf te zijn zonder een ander daarmee pijn te doen?
Ik weet het niet. Eerlijk. Geen idee. Op dagen dat het nieuws niets anders meldt dan aanslagen en explosies vind ik het namelijk zelf heel moeilijk om niet te oordelen. Verder lezen…
We krijgen de smaak te pakken. Alweer naar het theater. Deze keer met oma. Dochter is helemaal in haar nopjes, met 3 meisjes naar het theater!
Met de auto ditmaal. Altijd fijn, met een stationwagon in een parkeergarage… Waarom maken ze die bochten zo krap? Afijn, uiteindelijk lukt het om de auto zonder ongelukken in een vak te zetten. Dan nog een klein stukje lopen naar het theater in het centrum van de stad. Verder lezen…
Samen naar het theater. En nog met de trein ook. Wat een belevenis!
Het begon al met de fietstocht naar het station. Wind mee, gelukkig. Anders hadden we de trein gemist. Dochter vond het allemaal prachtig. Een pakje drinken en rozijntjes in de trein. Zelf mogen uitchecken (bliepen). Zelfs nóg een keer mogen bliepen doordat een aardige student zijn kaart aan haar uitleende. Daarna al huppelend aan mijn hand naar het theater (geluksmomentje voor mama!). Verder lezen…